donderdag 26 september 2013

Ik nam er deel aan (deel 3)



Toen ik zes jaar oud was, ontving ik mijn eerste computer, als cadeau. De meeste kinderen van toen, in Portugal, wisten niet eens wat een computer was. Mijn broer en ik zaten er urenlang mee te spelen. Ik weet nog dat mijn “vrienden” toen naar ons huis kwamen, om met ons te spelen.

Toen ik 10 werd, begon ik met mijn buurjongens en klasgenootjes te basketballen. Ik weet nog dat ik op zaterdag om 8u ’s ochtends op het “court” kwam en daar tot ongeveer 12u 's middags bleef. Dat deed ik elke zaterdag en vaak ook op zondag, elke week gedurende 3 jaar, van mijn 10e tot mijn 13e… Mijn broer ging altijd mee. Van maandag t/m vrijdag basketbalde ik op school.

En voetbal?  Mijn oom had mij geleerd om fanatiek te zijn! Benfica (mijn favoriete voetbalclub) moest winnen. Als Benfica verloor werd ik boos. Ik kende alle voetballers. Ik volgde elke wedstrijd. Soms luisterde ik naar de commentaren van de wedstrijden, via een kleine radio die ik thuis had. In Portugal waren de televisieprogramma’s toen, heel beperkt.

Op school was ik een goede student. De beste in mijn klas. Een van de beste op mijn school... Mijn broer was de beste. :)

Mijn dromen over de toekomst waren mooi. Ik dacht aan het succes dat ik zou hebben. De leraren geloofden in mij. Mijn ouders ook. Ik moest succesvol worden...

Hoe kan je een jongen die 13 jaar oud is, overtuigen om te stoppen met computer spelen en basketballen. Hoe kan je hem dwingen om zijn voetbalclub te vergeten? Om zijn toekomstdromen op te offeren?

Hoe?

Wie kan dat doen?

Wie wil het doen?

Als u mijn verhaal tot nu toe leest, denkt u misschien: Maar... wat Rui deed was niet slecht. Is het fout om te spelen, sporten en een toegewijde student te zijn?

Nee. Het is niet fout.

Maar iets radicaals zou gebeuren. Iets onverwachts.

WORDT VERVOLGD...


Lees ook:
Ik nam er deel aan (deel 7)
Ik nam er deel aan (deel 6)
Ik nam er deel aan (deel 5)
Ik nam er deel aan (deel 4)
Ik nam er deel aan (deel 3)
Ik nam er deel aan (deel 2)
Ik nam er deel aan (deel 1)

dinsdag 24 september 2013

Ik nam er deel aan (deel 2)

                                                                                     (Mijn moeder: Rosa Silva)


22 JAAR GELEDEN

Gisteren heb ik geschreven over het feit dat ik 22 jaar geleden aan de Vasten van Daniël deelnam. Zonder het eens te beseffen! (binnenkort zult u begrijpen hoe dat mogelijk is)

In mijn familie waren er heel veel problemen: verslavingen, ziektes, ruzies, financiële problemen en dergelijke. Daarom ging mijn moeder, 23 jaar geleden, voor de eerste keer naar de UKGR.

Na 8 à 9 maanden strijd zag mijn moeder ons (mijn broer, vader en ik) definitief tot God komen. Ik zeg definitief, omdat ik al drie keer gekomen was om diensten bij te wonen, maar had de beslissing nog niet genomen om te blijven...

Het feit is dat ik in God geloofde (mijn moeder had mij geleerd om "gelovig" te zijn), maar voor mij was het geen prioriteit om Hem te zoeken.

Om eerlijk te zijn vond ik de diensten zelfs saai.

Ik geloofde in wat er gepredikt werd, maar ik dacht dat het niet echt voor mij was. Begrijpt u wat ik bedoel?

Ik had andere prioriteiten in mijn leven...


Lees ook:
Ik nam er deel aan (deel 7)
Ik nam er deel aan (deel 6)
Ik nam er deel aan (deel 5)
Ik nam er deel aan (deel 4)
Ik nam er deel aan (deel 3)
Ik nam er deel aan (deel 2)
Ik nam er deel aan (deel 1)

maandag 23 september 2013

Ik nam er deel aan (deel 1)


22 jaar geleden nam ik deel aan de Vasten van Daniel.

Als u al een aantal jaren lid bent van de UKGR, dan zult u zich, zeer waarschijnlijk, onmiddellijk afvragen: Hoe is dat mogelijk, als de eerste Vasten van Daniël gehouden werd in maart 2011?

Ik dacht ook op die manier... tot gisteren.

Gisteren heb ik iets begrepen dat ik niet eerder had opgemerkt. Iets dat mijn leven en dat van mijn familie heeft veranderd.

Lees ook:
Ik nam er deel aan (deel 7)
Ik nam er deel aan (deel 6)
Ik nam er deel aan (deel 5)
Ik nam er deel aan (deel 4)
Ik nam er deel aan (deel 3)
Ik nam er deel aan (deel 2)
Ik nam er deel aan (deel 1)

dinsdag 10 september 2013

11 September


Deze datum was heel normaal tot 2001.

Is er, vandaag de dag, iemand die er aan kan denken en nog steeds negeren wat in Amerika plaats vond? Duizenden mensen zijn omgekomen. Anderen werden ziek, vooral in hun binnenste. Ze werden bang, depressief en bezorgd. De mensen die een familielid tijdens die gebeurtenis verloren, zullen het nooit vergeten. Sommigen zullen het nooit eens kunnen verwerken.

Was dat niet precies wat degenen die de terroristische aanslagen pleegden hebben gepland? Daarom heet het terrorisme: het onder druk zetten van een regering of bevolking door daden van terreur (bron: vandale.nl).

De terroristen maakten zich meer druk om de toekomstige consequenties van hetgeen ze deden, dan om het onmiddellijke resultaat. Daarom riskeerden een paar mensen hun leven, terwijl ze het leven van anderen vernietigden. Ze dachten aan de revolutie die zij zouden veroorzaken. En vergeet niet: ze werden geïnspireerd door het kwaad.

Het lukte hun...

Aan de andere kant, ongeveer 2000 jaar geleden, deed God het tegenovergestelde. Hij offerde Zijn Zoon voor ons.

In plaats van iemand sterven om levens te vernietigen, gaf Jezus Zijn leven om levens te redden... Hij focuste zich ook niet op zijn tijdelijke leed. Hij dacht niet aan Zijn dood, maar wel aan de revolutie die Hij zou veroorzaken in het leven van miljoenen mensen. Ik ben één van die miljoenen.

Vóór zijn dood nam Hij het brood, op een profetische manier, en brak het, zodat de gelovigen daarvan konden eten en hierdoor leven bereiken.

En Hij zei: “Doe dit tot mijn gedachtenis”.

Deze Woensdag is het 11 september en het Heilige Avondmaal wordt gehouden in alle UKGR Centra om 19:30u. Ik zal er aan deelnemen tot Zijn gedachtenis.

En u? Waar gaat u aan denken? De terroristische aanslagen of de eeuwige redding?

woensdag 4 september 2013

The Love School @ Wembley Arena


Het Love School Evenement zal plaats vinden op zondag 22 september om 14u bij Wembley Arena in Londen, Engeland.

Voor meer informatie klik hier of hier.

dinsdag 3 september 2013

De Gedachtes

 
God kent onze gedachtes en alles wat wij in ons binnenste dragen. Voordat wij praten, weet Hij al wat wij gaan zeggen.

En wij? Weten wij wat en hoe God denkt?

Velen strijden om God te doen begrijpen wat ze nodig hebben, maar ze doen niets om te kunnen ontdekken wat Hij van hun verwacht...

Het is, in ieder geval, een feit dat wanneer wij begrijpen wat God van ons verwacht, wij een stap vooruit zetten richting de verovering van hetgeen wij van Hem verwachten. Wanneer wij geven waar Hij om vraagt, dan zijn wij in staat om te ontvangen waar wij om vragen.

Weet je wat God aan jou heeft gevraagd? En... wat heeft Hij van jou verwacht?

“Een rund kent zijn eigenaar en een ezel de krib van zijn meester, maar Israël heeft geen begrip, mijn volk geen inzicht.” (Jesaja 1:3)